محققان دانشگاه مالک اشتر با توسعهی فناوریهایی چون فرستنده، گیرنده و سامانههای کنترل، موفق به ساخت سامانههای موقعیتیاب زمینپایه شدند که به گفتهی آنها این سامانه میتواند جایگزین سامانهی GPS شود.
احیا یاوری از محققان این طرح در گفتگو با ایسنا، در این باره اظهار کرد: دستگاههای موقعیتیابی، ناوبری و زمانسنجی از نیازهای دیرین بشری و یکی از ارکان جوامع اطلاعاتی آینده به شمار میرود.
وی ادامه داد: از این رو برای پاسخگویی به این نیاز سامانههای مختلفی ازجمله سامانههای زمینپایه نظیر OMEGA و Loran-C و سامانههای فضاپایه مانند GILANSS ،GPS و IRNSS Beidou توسعه داده شده است.
یاوری با اشاره به توسعهی این نوع سیستمها در دنیا، خاطر نشان کرد: سامانهی موقعیتیاب Loran-C و نسخهی بهبود یافتهی آن به نام eLoran امروزه بهعنوان سامانههای محلی در بسیاری از کشورهای جهان تعبیه شده است و به کاربران محلی خدمات ارائه میدهد.
این محقق با اشاره به مطالعات انجام شده در این زمینه در دانشگاه مالک اشتر، خاطر نشان کرد: طرح "سامانهی موقعیتیاب زمین پایه" (LPS) بهمنظور بومیسازی فناوری و ایجاد یک سامانهی موقعیتیابی، ناوبری و زمانسنجی ملی برای ایران تدوین شده است.
به گفتهی وی، این طرح سیستم موقعیتیابی، ناوبری و زمانسنجی است که میتواند بهعنوان جایگزینی برای GPS مطرح شود.
یاوری عدم وابستگی به سامانههای GPS غیربومی را از اهداف این طرح عنوان کرد و یادآور شد: در اجرای این طرح درصدد هستیم که به طور کامل وابستگی به سیستمهای GPS رفع شود و بتوانیم خدمات مورد نیاز کشور را در این زمینه با سیستم مکانیابی بومی و داخلی مرتفع کنیم.
وی با اشاره به تفاوت سامانههای موقعیتیاب داخلی با نمونههای خارجی، اظهار کرد: فرق آن در این است که فرستندههای GPS بومی در داخل کشور قرار دارند.
یاوری با تأکید بر اینکه سامانهی موقعیتیاب طراحی شده، زمینپایه است، توضیح داد: در این نوع سامانهها به جای آنکه فرستندهها در فضا باشند، بر روی زمین قرار دارند از این رو به آنها سامانههای "زمین پایه" میگویند.
این محقق به بیان مزایای سیستمهای بومی پرداخت و گفت: سامانهی موقعیتیاب بومی زمینپایه در برابر اختلالات و شرایط جوی بسیار مقاوم است؛ از این رو در هر شرایطی قادر به ارائهی سرویسهای مطمئنی است.
به گفتهی وی، هرچند نمونهی خارجی سامانههای GPS دقت بالاتری دارند، ولی آسیبپذیرتر هستند و در برابر اختلالات قادر به ارائهی سرویس نیستند، بهگونهای در شرایط خاص آب و هوایی و مناطق کوهستانی و شهری ممکن است نتوان سرویسهای لازم را دریافت کرد.
یاوری با بیان اینکه در این پروژه تمامی فناوریهای لازم مانند فرستنده، گیرنده، سامانههای کنترل، سامانههای شبیهسازی و طراحی توسعه داده شده است، اضافه کرد: در این پژوهش موفق به ساخت فرستندهی رادیویی با دو نوع فناوری، سوئیچینگ 15 کیلوواتی و یک مگاواتی، نیم موج با ماژول پایهی 400 آمپری قابل موازیسازی برای ساخت فرستندهها تا 4 مگاوات شدیم.
وی پژوهش و ساخت گیرندههای آنتن گیرنده، شبیهسازی سیگنال eLoran، نرمافزاری همزمانسازی و کنترل سامانه و سامانهی کنترل فرستنده برای کنترل تا HCG 64 را از دیگر دستاوردهای این طرح نام برد.
محقق این طرح با بیان اینکه سیستمها و فناوریهای این سامانه طراحی و تکمیل شده است، اظهار کرد: در مرحلهی بعد این سامانهها در چند نقطه از کشور نصب خواهد شد.
یاوری کاربرد این سامانه را در حیطههایی چون مخابرات، نیرو، راه و ترابری و نظامی دانست و ادامه داد: این سامانهها جز زیرساختهایی است که در امنیت ملی اثر دارد، چراکه به مرور همهی کشورها به سرویسهای مکانیابی و موقعیتیابی وابسته میشوند. از این رو هر کشوری به سامانههای موقعیتیابی بومی مجهز خواهد شد.
احیا یاوری از محققان این طرح در گفتگو با ایسنا، در این باره اظهار کرد: دستگاههای موقعیتیابی، ناوبری و زمانسنجی از نیازهای دیرین بشری و یکی از ارکان جوامع اطلاعاتی آینده به شمار میرود.
وی ادامه داد: از این رو برای پاسخگویی به این نیاز سامانههای مختلفی ازجمله سامانههای زمینپایه نظیر OMEGA و Loran-C و سامانههای فضاپایه مانند GILANSS ،GPS و IRNSS Beidou توسعه داده شده است.
یاوری با اشاره به توسعهی این نوع سیستمها در دنیا، خاطر نشان کرد: سامانهی موقعیتیاب Loran-C و نسخهی بهبود یافتهی آن به نام eLoran امروزه بهعنوان سامانههای محلی در بسیاری از کشورهای جهان تعبیه شده است و به کاربران محلی خدمات ارائه میدهد.
این محقق با اشاره به مطالعات انجام شده در این زمینه در دانشگاه مالک اشتر، خاطر نشان کرد: طرح "سامانهی موقعیتیاب زمین پایه" (LPS) بهمنظور بومیسازی فناوری و ایجاد یک سامانهی موقعیتیابی، ناوبری و زمانسنجی ملی برای ایران تدوین شده است.
به گفتهی وی، این طرح سیستم موقعیتیابی، ناوبری و زمانسنجی است که میتواند بهعنوان جایگزینی برای GPS مطرح شود.
یاوری عدم وابستگی به سامانههای GPS غیربومی را از اهداف این طرح عنوان کرد و یادآور شد: در اجرای این طرح درصدد هستیم که به طور کامل وابستگی به سیستمهای GPS رفع شود و بتوانیم خدمات مورد نیاز کشور را در این زمینه با سیستم مکانیابی بومی و داخلی مرتفع کنیم.
وی با اشاره به تفاوت سامانههای موقعیتیاب داخلی با نمونههای خارجی، اظهار کرد: فرق آن در این است که فرستندههای GPS بومی در داخل کشور قرار دارند.
یاوری با تأکید بر اینکه سامانهی موقعیتیاب طراحی شده، زمینپایه است، توضیح داد: در این نوع سامانهها به جای آنکه فرستندهها در فضا باشند، بر روی زمین قرار دارند از این رو به آنها سامانههای "زمین پایه" میگویند.
این محقق به بیان مزایای سیستمهای بومی پرداخت و گفت: سامانهی موقعیتیاب بومی زمینپایه در برابر اختلالات و شرایط جوی بسیار مقاوم است؛ از این رو در هر شرایطی قادر به ارائهی سرویسهای مطمئنی است.
به گفتهی وی، هرچند نمونهی خارجی سامانههای GPS دقت بالاتری دارند، ولی آسیبپذیرتر هستند و در برابر اختلالات قادر به ارائهی سرویس نیستند، بهگونهای در شرایط خاص آب و هوایی و مناطق کوهستانی و شهری ممکن است نتوان سرویسهای لازم را دریافت کرد.
یاوری با بیان اینکه در این پروژه تمامی فناوریهای لازم مانند فرستنده، گیرنده، سامانههای کنترل، سامانههای شبیهسازی و طراحی توسعه داده شده است، اضافه کرد: در این پژوهش موفق به ساخت فرستندهی رادیویی با دو نوع فناوری، سوئیچینگ 15 کیلوواتی و یک مگاواتی، نیم موج با ماژول پایهی 400 آمپری قابل موازیسازی برای ساخت فرستندهها تا 4 مگاوات شدیم.
وی پژوهش و ساخت گیرندههای آنتن گیرنده، شبیهسازی سیگنال eLoran، نرمافزاری همزمانسازی و کنترل سامانه و سامانهی کنترل فرستنده برای کنترل تا HCG 64 را از دیگر دستاوردهای این طرح نام برد.
محقق این طرح با بیان اینکه سیستمها و فناوریهای این سامانه طراحی و تکمیل شده است، اظهار کرد: در مرحلهی بعد این سامانهها در چند نقطه از کشور نصب خواهد شد.
یاوری کاربرد این سامانه را در حیطههایی چون مخابرات، نیرو، راه و ترابری و نظامی دانست و ادامه داد: این سامانهها جز زیرساختهایی است که در امنیت ملی اثر دارد، چراکه به مرور همهی کشورها به سرویسهای مکانیابی و موقعیتیابی وابسته میشوند. از این رو هر کشوری به سامانههای موقعیتیابی بومی مجهز خواهد شد.