حسگر های زیست محیطی برای تشخیص مواد آلاینده دریاها

می خواهیم بررسی کنیم که چطور می توان آلودگی محیط زیست دریاها را بهتر و سریعتر تشخیص داد؟ گروهی از پژوهشگران اروپایی درسیسیل به دنبال یافتن راه حل هایی نوین در این زمینه هستند. آلودگی محیط زیست دریاها یکی از مشکلات اصلی و تاثیر گذار در آینده خواهد بود. محققان اروپایی، مدل پیش نمونه ابزاری آماده کرده اند که هدفش، مشخص کردن و آنالیز مواد آلاینده در زمان واقعی در آبهای شیرین است. هیدرو کربن ها، فلزات سنگین، آنتی بیوتیک ها، حشره کش ها و مواد مضر دیگر باعث آلودگی دریاها می شوند. اما تاکنون روش کارآمدی برای آشکار کردن این آلاینده ها وجود نداشته است. پژوهش تحقیقاتی مهم اروپایی یک قایق رباتیک است، که به صورت خود کار از آب دریا نمونه برداری می کند و روی عرشه آنها با حسگر های زیستی آنالیز می کند."جان والایس "مهندس محیط زیست"، درباره ویژگی این ابزار می گوید: «ویژگی فوق العاده این قایق، حسگر های زیستی است و آنچه در این تحقیق برای ما اهمیت دارد این است که باکتری ها به وجود مواد سمی در آب واکنش نشان می دهند. مواد سمی که این حسگر ها اندازه میگیرند از نوعی هستند که جز با نمونه گیری و آوردن نمونه به آزمایشگاه قابل اندازه گیری نیست. این یعنی افراد زیادی باید با کشتی یا قایق های بزرگ درگیراین کار شوند و وقت زیاد هم صرف آنالیز آن در آزمایشگاه شود. جهت تشخیص نشست مواد نفتی، محققان موسسه «محیط زیست سواحل دریاها در مسینا» حسگرهای زیستی را درون استخری که در آن نفت شبیه سازی شده است، آزمایش می کنند. حسگر ها باید به موقع، وقوع آلودگی را هشدار دهند و برای عملیات پاکسازی آماده باشند. دنارو، متخصص میکروبیولوژی دریاها درباره این آزمایش می گوید: «حسگر هایی هستندکه برای تشخیص انواع خاص هیدروکربن مناسبند. آنها را به مدت 5 روز آزمایش می کنیم. طی این عملیات پاکسازی محیط را هم شبیه سازی می کنیم. این عملیات بخشی از برنامه ملی عملیات اضطرای است. با کمک این حسگرهای زیستی میتوانیم هشدار اولیه بدهیم و بفهمیم برای بیرون آمدن از وضعیت اضطراری بهترین استراتژی چیست؟ محققان طرح اروپایی براوو همچنین یک آزمایشگاه مینیاتوری ساخته اند که به آزمایشگاه" روی تراشه" معروف است و در آن روی سه نوع حسگر زیستی کار می شود. در یکی جلبک به کاربرده شده و در دیگری باکتری و در سومی پادتن. این حسگرها به گسیل نور واکنش نشان می دهند و می توان آن را برای هر آلاینده ای به کاربرد. ویتالی مفنبیر،" میکروبیولوژیست "می گوید: در محفظه های مختلف باکتری گذاشته ایم وقتی نمونه بر می داریم، حتی اگر یک قطره کوچک آب باشد آن را روی تراشه می گذاریم. مثلا اگر نمونه حاوی مقادیر زیادی فلزات سنگین باشد. باکتری های موجود در حسگر در واکنش، نور زیادی تولید می کنند. اگر مقدار این فلزات کم باشد نور کمتری تولید می کنند. بنابراین میتوانیم مقدار ماده آلاینده را اندازه بگیریم. موجودات زنده مثل باکتری ها می توانند اطلاعاتی درباره وضعیت محیط زیست دریاها در اختیار ما قرار دهند که با آنالیزهای معمولی به دست نمی آید. دنارو، درباره استفاده از موجودات زنده در این حسگر های زیستی می گوید: در واقع اطلاعاتی که از آنالیز شیمیایی به دست می آیدبه ما نمی گوید ارگانیسم زنده چه واکنشی نشان خواهد داد. در حالیکه با کمک این حسگرهای زیستی می توانیم ارزیابی کنیم ماده آلاینده تا چه اندازه می تواند خطرناک باشد، چقدر سمی است و چه اثرات مخربی را برای محیط زیست بر جای خواهد گذاشت.