ناسا شواهدی از وجود یخ بر روی پلوتو نشان میدهد

ناسا شواهدی از یخ فشان  واقع بر سطح سیاره ی کوتوله ، پلوتو را نشان داده است . اخبار جدید تیم new horizon کشفیات جدید علمی بدست آمده توسط سفینه  در پرواز جولای را در 47 امین نشست سالانه ی علوم سیاره ای (DPS) ی جامعه ی نجوم آمریکا در مریلند را بیان میکند .
New horizons  یافته های خود از پلوتو را به سادگی توضیح داده است . که قبلا بهترین تصویری که داشتیم یک عکس پیکسلی  ازهابل است ، حالا ما با گنجینه ی عکس هایی با کیفیت و رزولوشن بالا روبه رو هستیم که با جزئیات ,بدنه ی نجومی را با فرایند های زمین شناسی و محیطی مختلف و حیرت انگیزی  نشان میدهند . تیم new horizon عکس های چند گانه ای از سطح پلوتو را ترکیب کرد تا یک نقشه ی سه بعدی از یخ فشان  های احتمالی درست کند . که به طور غیر رسمی wright mons  و piccard mons  نامیده شده اند . wright mons که در جنوب پلانوم اسپاتنیک قرار گرفته 100 مایل طول دارد در حالیکه piccard monsحدود 3 مایل به طرف بالای اتمسفر رقیق سیاره ی کوتوله بالا رفته است .
یک یخ فشان به طور چشم گیری با آتش فشان های روی سیاره های نزدیک به خورشید مانند زمین یا زهره فرق دارد ، این ها با سنگ مذاب و خاکستر فوران میکنند . یک یخ فشان نتیجه ی فرایند های آتش فشانی ای است که در سیاره های دور تر یخی و ماه رخ میدهد . طبق نظریه ها , فوران رایت مانس و پیکارد مانس میتواند مقداری زیادی ماده ی آبکی یخی ، نیتروژن ، آمونیاک  و متان بیرون دهد . نقشه ی مکان نگاری سه بعدی  از این یخ فشان ها به این صورت است که رنگ آبی نشان دهنده ی عوارض زمینی، قهوه ای مکان های بلند و سبز ارتفاعات متوسط است .
اولیور وایت ، محقق فوق دکترای new horizons در مرکز تحقیقات ناسا در مافت فیلد کالیفرنیا میگوید : " آنها مانند کوه هایی بزرگ با یک قله در مرکزشان هستند و در زمین ما عموما به آنها آتش فشان میگوییم" . اگر آنها آتش فشانی باشند ، انحطاط این قله احتمالا توسط انفجار مواد فراوانی شکل میگیرد . ناهموار ترین بخش های کوهستان ممکن است نشان دهنده ی جریان های آتش فشانی موادی باشد که از ناحیه ی قله به پایین و زمین های فراتر از آن رفته اند اما این که چرا ناهموار اند و از چه ساخته شده اند را هنوز نمیدانیم . " مطالعات بعدی باید نشان دهنده که رایت مانس و پیکارد مانس قطعا یخ فشان هستند ، این کشف کاربرد های قابل توجهی بر مدل های کنونی با توجه به سطح سیاره ی کتوله و تحول اتمسفر خواهد داشت .

مطالعه ی دیگری میزان، اندازه و وسعت اثرات سیارک های اطراف سطح پلوتو را حساب کرده تا سن تقریبی این نواحی مختلف سطحی را مشخص کند . مکان هایی با دهانه های سنگین تر نسبت به سطوحیکه تازه تشکیل شده اند قدیمی تر به نظر میرسند . آنها کشف کرده اند که سنگین ترین دهانه ها و بنابراین قدیمی ترین نواحی حدود 5 میلیارد سال قدمت دارند و به اوایل دوران منظومه ی خورشیدی برمیگردند . بر عکس ، دیگر نواحی مانند پلانوم اسپاتنیک هیچ نشانه ای از اثر سیارکی ندارد یعنی ممکن است در 10 میلیون سال گذشته تشکیل شده باشند .
تحلیلی از توزیع حفره ها به کشف چیزی به نام سطوح میانه (سال) منجر شد و باعث شد دانشمندان ناسا به این نتیجه برسند که پلوتو در بیشتر زمان وجودش فعال بوده است . نقشه ی توزیع حفره از سطح پلوتو اثر مکان های فراتر از 1000 سیارکی را نشان میدهد . همچنین این نقشه ی نشان دهنده ی تاثیرات, منجر به بازنگری در مدل های کنونی با توجه به کمربندی کیپر ساختگی شد . توزیع حفره های بزرگ سطح پلوتو در مقایسع با حفره های تقریبا کوچکتر ، متناقض با مدل هایی است که میگویند کمربند کیپر در یک فرایند آمیزش رشد کرده ، و میگویند که بخش سنگی کمربند که 10 ها مایل طول دارد  از ابتدا بزرگ به وجود آمده بود. در حالیکه مطالعه ی دیگری, طبیعت غیر عادی قمر های پلوتو را بررسی میکند . بر اساس مشاهدات جدید new horizons به نظر میرسد که تاثیر جاذبه ای بزرگ ترین قمر پلوتو، شارون ، مانع این میشود که سطح دیگر سیاره ی کوتوله  خصوصیات قمر مصنوعی سنتی را بگیرد .

بیشتر قمر ها که به دور بدنه های سیاره ای منظومه ی شمسی میگردند به صورت کششی قفل شده اند ، یعنی تنها با یک سمت نزد والدینشان ظاهر میشوند . توزیع ایجاد شده توسط حضور شارون باعث شده که قمر های کوچک تر پلوتو بطور وحشیانه ای خارج از هماهنگی بچرخند ، و دورترین قمر سیاره ی کوتوله ، هیدرا ، در یک دوره ,89 بار میچرخد تا یک بار گردشش را کامل کند .
new horizons به فرستادن عکس ها و داده ها در طول پییشرفتش در این یک سال ادامه خواهد داد، اطلاعات را انتقال خواهد داد، و راز های زمین شناسی بیشتری را درباره ی سیاره ی عجیب کوتوله و قمر هایش فاش خواهد کرد .