نشان بده اما نگو: روبوکس معتقد است که چاپ سه بعدی میتواند به بیماران کمک کند یک خروجی خلاقانه درست کنند

بین 15 تا 20 درصد جمعیت آمریکا نوعی ناتوانی یادگیری زبان دارند و خوانش پریشی از همه رایج تر است. یک مشکل خالی از تبعیض، محققان معتقدند که دیسلکژیا و ناتوانی های مشابه بین زن و مرد و طبقات مختلف اجتماعی رایج اندو این ناتوانی ها در سطح جهان گسترده اند اما تا به حال نو آوری هایی برای حلشان صورت گرفته است. با آمدن روبوکس ، یک کمپانی انگلیسی چاپگر سه بعدی ، که معتقد است تکنولوژی اش میتواند به عنوان خروجی خلاقانه ی مهمی برای کسانی که مشکل خوانش پریشی دارند عمل کند . با پیدا کردن راه حلی برای برای یاد گیری با روش هایی که ناشناخته اند.
علاقه ی روبوکس برای به کار بردن این چنینی  این پرینتر ها تصادفی نیست، کریس السورث ، رئیس CEL و مغز متفکر چاپگر های سه بعدی روبوکس ، خود خوانش پریش است. او در مصاحبه ای با Digital  trends گفت : در 15 سال اول زندگیم، خوانش پریشی مدرسه را برای من بسیار دشوار کرد . و به جای این معلم ها متوجه شوند من مشکل دارم فکر میکردند من تنبل یا از آن بدتر، احمق ام !  اما والیدینم میتوانستند ببینند که من توانایی های دیگری نیز داشتم که بسیار مهم بودند. بنابراین آن ها زمان زیادی را صرف تشویق من برای تعمیر وسایل خانه میکردند. تعمیر ماشین، ساختن مدل های هواپیما و استفاده از مجموعه های ساخت و ساز .
وقتی نوجوان بود و  به صورت رسمی بیماری خوانش پریشی در او تشخیص داده شد، نقش تکنولوژی در زندگی او پر رنگ تر شد. و بعد بورس به او تعلق گرفت. او سرانجام نتیجه گرفت که تکنولوژی به او کمک کرده است که با ارتباط برقرار کردن، خواندن و نوشتن کنار بیاید. تکنولوژی یک امداد بود هم به صورت تئوری و هم در عمل.
پس چه چیز تکنولوژی آن را از اشکال سنتی آموزش جدا میکند؟ او توضیح میدهد " چون تکنولوژی زبان مختلفی دارد. یعنی نقاشی، مدل سازی و سر در آوردن از چیزها بدون کلمات ، خواندن یا نوشتن انجام میشوند. فهمیدن مکانیک و مهندسی و اینکه چیزها چگونه کار میکنند، کاملا بر خلاف یادگیری خواندن و نوشتن است . این دو مجموعه از توانایی ها از هم جدا اند.
السورث معتقد است، به خصوص چاپ سه بعدی راه حل خاص و تکی را برای کمک به حل مشکلاتی مانند خوانش پریشی فراهم میکند. او معتقد است " چاپ سه بعدی به شما این امکان را میدهد تا مکانیک، مهندسی و یادگیری کارکرد چیزها را بدون نیاز به کتاب یاد بگیرید.این تفاوت بین عملکرد آکادمیک و عملی است. " او معتقد است که این تکنولوژی " میتواند به عنوان یک خروجی خلاقانه برای بچه های خوانش پریش عمل کندو به آنها کمک کند تا خلاقیت خود را توسعه دهند. وقتی صحبت از پروژه های خلاقانه میشود، که به خصوص به استفاده از توانایی های خواندن و نوشتن می انجامد، برای خوانش پریشان سخت است که برتری یابند. " و اینجاست که قدرت چاپ سه بعدی نشان داده میشود.
در صورتیکه اشکال سنتی ارائه و ارتباط به شدت به کاغذ و گزارشات آماده متکی اند، چاپ 3 بعدی به ما این امکان را میدهد تا این مرحله ی بسته و محدود به کاغذ را کنار گذاشته و به جایش یک ایده را به یک شی قابل لمس تبدیل میکند. تکنولوژی روبوکس به کاربر این امکان را میدهد تا زبان نوشتار را کنار بگذارند ، به راستی بچه ها میتوانند نقاشی کنند، مدل بسازند؛ کارها را نشان دهند و سپس چیز هایی را که یاد گرفته اند را بدون سروکله زدن با نوشتن و نوشتجات ، به کار ببرند.
السورث ادامه داد " جاییکه  کسی با مشکل خوانش پریشی امکان نوشتن و جلوه دادن یک نظر با پیچیدگی هایش را ندارد، با چاپ سه بعدی میتواند میتواند یک واقعیت را بسازد. و چون کسانی که خوانش پریشند حسی آگاهی فضایی و سه بعدی قوی ای دارند، و حلال های مشکلات طبیعی اند، بیشتر قادرند تا به صورت تجربی از پروسه ی طراحی برای ساختن مدل های 3 بعدی استفاده کنند و با چاپ نهایی آن را به صورت واقعی در آورند.
در حالیکه السورث آنقدر خوش شانی بود تا تکنولوژی را در اوایل زندگی اش بدست آورد ، دیگران از این فرصت ها محرومند. در نتیجه روبوکس تلاش میکند تا با دسترسی به چاپگر های سه بعدی و تکنولوژی های مشابه ، سنگینی بار نوشتجات را کم کنند. السورث توضیح میدهد" چون چاپگر های روبوکس قیمت مناسبی دارند و از دیگر چاپگر های سه بعدی کوچکتر اند، قابل دسترسی ترند. استفاده از روبوکس آسان است، بنابراین کسانی که کم سن ترند، میتوانند چیزها را توسعه و چاپ کنند، و این برای بچه هایی که مشکل یادگیری در آن ها تشخیص داده شده است آسان است تا بتوانند توانایی های خلاقانه ی خود را بهتر کنند. او اضافه کرد " روبوکس همچنین یک تکنولوژی تقریبا شهودی است.  ما متوجه شدیم که بچه های زیادی قادر به وصل آن و شروع به چاپ کردن مدل ها قبل از بزرگسال ها هستند. آنها بی درنگ توانایی فهمیدن چاپگر های سه بعدی را دارند.
السورث میگوید: پتانسیل بودن چاپگر سه بعدی در خانه به عنوان یک وسیله ی آموزشی ، به خصوص برای کسانی که ناتوانی در یادگیری دارند، بی حد و مرز است.در حالیکه چاپگر های سه بعدی وسایل رایج و معمولی در خانه های معمولی و متوسط نیستند، السورث معتقد است که این مساله به زودی تغییر میکند. به خصوص به عنوان یک تکنولوژی ای که به عنوان یک وسیله ی یادگیزی به بچه ها در سنین کم و کمتر معرفی میشود. در صورتیکه موبایل های هوشمند، تبلت ها و لپ تاپ ها میتوانند بچه های کوچک را در دنیایی فرعی و مجازی منزوی کنند، چاپ گر های سه بعدی همه را در یک واقعیت خود ساخته متحد و جمع میکند.
السورث میگوید: چاپگر های سه بعدی اتحاد بین بچه ها و والدین را باز میگردانند. در حالیکه به خانواده ها اجازه ی آزمایش، ساختن، و استفاده از تکنولوژی را میدهد.
این مطمئنا در خانواده ی خودش اتفاق افتاده و شاید در همه ی خانواده های انگلستان و شاید روزی همه ی دنیا نیز اتفاق بیفتد.