هیوهر، دانشمند صخره نوردی که بر نقص عضو غلبه کرد

هیوهر، از هشت سالگی صخره نوردی می کرد. او در ۱۷ سالگی یکی از بهترین صخره نوردان ایالات متحده اعلام شد. تا اینکه حادثه ای رخ داد. هنگام بالا رفتن از کوه یخ به همراه یک صخره نورد دیگر در یک کولاک گرفتار شدند.
آنها سه شب را در دمای ۲۹ درجه زیر صفر سپری کردند. وقتی گروه نجات این دو صخره نورد را پیدا کرد، هر دو دچار یخ زدگی شدید شده بودند. در نتیجه این یخ زدگی، هیوهر دو پای خود را از زیر زانو از دست داد. او از آن پس تصمیم گرفت تا بجای فتح ارتفاعات، راهی برای غلبه بر این ناتوانی جسمی پیدا کند.
هیوهر می گوید: «ماجرا اینطور شروع شد: من اندام مصنوعی که در آن زمان وجود داشت را دریافت کردم. سال ۱۹۸۲ بود و من از دیدن آن پاهای مصنوعی وحشت زده شدم. به خودم گفتم: چطور می شود که فقط همین باشد؟ از جنس چوب و لاستیک بودند. بدون هوش محاسباتی. بدون حسگر و یا تحریک کننده های عضله. تصمیم گرفتم یک عضو مصنوعی برای خودم طراحی کنم تا بتوانم با آن دوباره ورزش کنم و حتی از کوه بالا بروم.»                                                         
هیوهر می گوید: «در دبیرستان به فکر رشته های دانشگاهی نبودم و در رشته فنی و حرفه ای تحصیل می کردم. بنابراین می دانستم که چگونه از چوب و فلز وسیله بسازم. مواد لازم را تهیه و شروع به ساختن کردم و موفق شدم. به سرعت توانستم دوباره صخره نوردی کنم و خیلی سریع مهارت های قبلی خودم را بدست آوردم. در حقیقت بالا رفتن با عضو مصنوعی، بهتر از پاهای خودم بود. دنیایی را تصور کردم که در آن معلولیتی وجود نداشته باشد. پیدا کردن راه حلی برای افراد کور یا معلول با کمک فناوری ذهنم را درگیر کرد. که بتوانم به انسانهایی که بخاطر ناتوانی خود درمانده و افسرده شده اند،کمک کنم»
"بیومکاترنیک" علم پیوند انسان با ماشین است. این رشته شامل زیست شناسی، عصب شناسی، مکانیک، الکترونیک و رباتیک می باشد. دانشمندان "بیومکاترونیک"، اندامهایی را طراحی می کنند که با عضلات، اسکلت و دستگاه عصبی انسان ارتباط دو سویه دارد. هدف این رشته کمک به جایگزینی نقص عضو با دستگاه هایی است که همانند اندام طبیعی، با بدن انسان در ارتباط باشند.

"هیو هِر"، رئیس دپارتمان "بیومکاترونیک" دانشگاه ام آی تی، در سال ۲۰۱۶ میلادی برنده جایزه "پرنسس آستوریاس" اسپانیا در بخش پژوهشهای علمی و فنی شد، در مورد جزئیات چگونگی دستیابی او به اندام مصنوعی بیونیک و کارکرد این اندام های مصنوعی این چنین اظهار کرد: « "بیوتیک"برای این عضو مصنوعی نام مناسبی است.
آنچه در پای من می بینید عضو مصنوعی بیونیک است. آنها فوق العاده اند. هر عضو سه کامپیوتر دارد. کامپیوترهای بزرگ نیستند. دوازده حسگر دارد که حالت، شتاب، سرعت، درجه حرارت و نیرو را محاسبه می کنند. تصمیمات توسط یک الگوریتم گرفته می شود که عضله ها را کنترل می کند. آنها با هر قدم من خودشان حرکت می کنند. انرژی آنها الکتریکی است و از باطری می آید که عصرها شارژ می شود. فوق العاده است. در حین راه رفتن سرعت، انرژی و حرکت ماهیچه ها و اسکلت مرا از طریق ارتباط با عصبها طبیعی کرده اند. این دستگاه دارای هوش مصنوعی است و از طریق فشارهای موضعی متوجه حرکت مورد نظر می شود. در آزمایشگاه ما "نرون ها" را کنترل می کنیم تا ماهیچه ها و عصب ها از طریق آنها به کامپیوترها متصل شوند و آدمی با ناتوانی من بتواند اندام مصنوعی خود را کنترل کند. شاید هم در نهایت یک روز سیستم عصبی من از عضو مصنوعی بازخورد حسی دریافت کند و من بتوانم واقعا آن عضو را حس کنم.»
این موضوعات، کاملا در دست بررسی است و بزودی در سطح تولید و تجارت قرار می گیرند.
از ایشان به این گونه سوال پرسیده شد: صحبت از جنبه تجاری شد. این صنعت بزرگی است. میلیاردها دلار تولید خواهد شد. این دستگاه ها، هزینه بردار خواهند بود. مردم فقیر چکارکنند؟ بطور مثال قربانیان مین های جنگی؟ آیا راهی وجود دارد که آنها هم به این اندام های مصنوعی دسترسی پیدا کنند؟
هیو هر: بله. ما در مرکز تحقیقاتی "ام آی تی" در جستجوی راهی هستیم که با حفظ کیفیت پزشکی بتوان قیمت عضو مصنوعی را پائین آورد تا در دسترس همه قرار بگیرد. بخشی از این پروژه، ساخت محلی  اندام های مصنوعی است تا در هر جایی بتوانند اندام هایی با فناوری بالا بسازند. بخشی از اینکار نیاز به درک علمی ساخت این اندام ها دارد، تا هم بتوان تولید انبوه کرد و هم مشخصات فردی شخص معلول را در آن لحاظ کرد. کاری که ما در "ام آی تی" انجام می دهیم در واقع ساخت انسان دیجیتال است تا هر کس نمونه ای دیجیتال (نه رباتیک) از خودش داشته باشد و هنگامی که نیاز به سینه یا یک جفت پا یا پیوند عصب دارد بتواند از آن استفاده کند. نمونه ای که به طور مجزا با هر فردی سازگار باشد. و بعد این طرح پیچیده کامپیوتری از هر انسانها، بتواند بطور کامل بدن او را بشناسد تا سخت افزار کامپیوتری بتواند با بدن انسان در تعامل باشد.
آیا تا کنون با موانع اخلاقی در کار خود روبرو شده اید؟
هیوهر: «این یک سوال رایج است. سوالهای اخلاقی وجود دارد. راستش ما فرصت داریم تا معلولیت را از بین ببریم. بیماری را ریشه کن کنیم. و به انسانهایی که به بخاطر نقص عضو رنج می کشند، کمک کنیم. نقص های ذهنی و محیطی بسیاری وجود دارد. ما فرصت زیادی داریم. سوالها و ریسک های اخلاقی وجود دارند. اما باید کار را انجام داد و بیماری و معلولیت را ریشه کن کرد. کار درست همین است. بنابراین در راستای این تلاش فوق العاده برای خاتمه بیماری و نقص عضو باید سیاست های مسئولانه و قوانین بخصوصی را برای مقابله یا استفاده نادرست از فناوری گسترش دهیم. ما بر روی موارد هیجان انگیزی کار می کنیم: اینکه چطور اعصاب و ماهیچه را با هم مرتبط کنیم تا اطلاعات را از ماهیچه ها دریافت و به اندام مصنوعی منتقل کنند. چگونه اتصالات مکانیکی طرح های چندگانه عضو مصنوعی با بدن انسان را بهینه کنیم و در مجموع چگونه مقدمات "علوم بیونیک " را گسترش دهیم و البته همه اینها مستلزم ارتباط میان فیزیولوژی بدن انسان، فیزیولوژی محض و جهان دوباره طراحی شده است.»