آواتار: سلاحی در مقابل صداهای آزار دهنده برای بیماران اسکیزوفرنی

تعدادی از مبتلایان به "اسکیزوفرنی"، برای انجام یک پروژه تحقیقاتی در اروپا، داوطلب شده اند تا  صدای زجرآوری که درسر خود احساس می کنند را با قرار گرفتن در مقابل کامپیوتر آواتار، کنترل، یا از بین ببرند. "اسکیزوفرنی" یک اختلال روانی است که در سراسر جهان از هر 100 نفر، یک نفر به آن مبتلا است. شایع ترین علائم آن هذیان گویی و توهم شنوایی است. "مهدی حافظ" 23 سال داشت زمانیکه به این بیماری مبتلا شد. او قبلا در یک رستوران کار می کرد اما به خاطر عوارض جانبی داروهای قوی که مصرف می کرد، مجبور شد کار خود را رها کند. اکنون پس از 4 سال از گذشت این بیماری، او در فکر برگشتن به زندگی عادی است. مهدی درباره بیماری اش می گوید: «قبل از تشخیص بیماری، فکر می کردم ابتلا به "اسکیزوفرنی"، یعنی داشتن شخصیت دوگانه. اما بعدا متوجه شدم که فقط این نیست. هر بیماری نشانه های مختلفی دارد. بعضی ها صدا می شوند. برخی دچار توهم می شوند و عده ای هم مثل من بشدت دچار پارانوئید (اختلال شخصیت بدگمان) می شوند. من بعد از تشخیص دچار ترس شده بودم. چون فهمیدم که زندگیم دچار تغییرات دراز مدت خواهد شد. فهمیدم کارهایی که انجامشان برای دیگران عادی است، برای من دشوار خواهد بود.»" مهدی حافظ" یکی از ۴۰ بیماری است که بطور داوطلبانه در آزمایشهای این طرح حضور دارد. آزمایشهای بالینی روی "آواتار" بیماران در بیمارستان بیماران روانی در "مونپولیه" در جنوب فرانسه انجام می شود. محققان اروپایی این طرح، به دنبال راههای جدید برای درمان کسانی هستند که از بیماری هایی مثل "اسکیزوفرنی" رنج می برند. .این محققان درحال انجام آزمایشهای بالینی روی" آواتار" این بیماران هستند. تا روابط اجتماعی این بیماران بهبود یافته و به جامعه برگردند. اولین مرحله در درمان به این شکل است که برای بیمار نمادی از خودش در کامپیوتر با انتخاب یک چهره و یک صدا ایجاد می شود به طوریکه بیمار باور کند که آواتار خودش در حال صحبت با اوست. محققان اروپایی طرحی موسوم به" یوروموو"  به دنبال این هستند تا با  استفاده از واقعیت مجازی، روند درمان بیمارانی را که به خاطر بیماری شان در برقراری روابط اجتماعی دچار مشکل می شوند. را بهبود ببخشند. اساس این طرح، مفهوم «آلتراگو» (خود دیگر) است.
" سالِسی"، "متخصص علوم حرکت بالینی" می گوید: «آواتار بیماران را بر اساس چهره شناسی (شکل ظاهری و فرم اندامگان) آنها آماده می کنیم. همچنین روی شباهتهای حرکتی و رفتاری میان بیمار و آواتار او کار می کنیم. به این منظور، حسگرهایی روی سطح بدن بیمار قرار می دهیم تا حرکات او را ثبت کند و به این ترتیب، به مدل حرکتی هر کدام از بیماران دست پیدا می کنیم. این مدل حرکتی را در آواتار او هم پیاده می کنیم.» "دلفین کاپدویل"، روانپزشک بیمارستان «کولومبیر» در مونپولیه می گوید: اگر آواتار شبیه من باشد و همان حرکاتی را انجام بدهد که من انجام می دهم، بهتر می توانم حسی را که آواتار به من می دهد به یاد داشته باشم. در نتیجه درمان هم کارآمدتر خواهد بود.
اساس این تحقیقات «نظریه "شباهت" است. طبق این نظریه در علوم اعصاب، برقراری رابطه و تعامل اجتماعی با فردی که به ما شباهت دارد، ساده تر است.
در طراحی این آواتارها، فناوری های اسکن بدن انسان، سیستم های ردیابی حرکت و مدل های پیچیده ریاضی به کار گرفته می شود.
"کراسیمیرا سانوا"، ریاضیدان دانشگاه اکستر در انگلستان، که با این طرح همکاری می کند، می گوید: «روشها و الگوریتمهایی که به کار می بریم خیلی عمومی است. از آنها می توان برای بررسی شباهت یا تفاوت در الگوهای حرکتی استفاده کرد. می توان آنها را برای بررسی فرد یا گروه به کار برد. زیبایی ریاضیات در همین نکته است.
محققان می گویند که، مرحله بعدی تحقیقات، گسترش نوعی از فناوری است که مطمئنتر، کارآمدتر و همچنین ارزانتر باشد و بیمار بتواند از آن در منزل هم استفاده کند.
" دلفین کاپدویل"اظهار کرد: «بیماران ما پول زیادی ندارند. در نتیجه در حال حاضر، چالش اصلی ما ایجاد طرحی است که یا همه بتوانند بطور رایگان از آن استفاده کنند یا بیمه تامین اجتماعی هزینه آن را به بیمار بپردازد. در واقع نمی خواهیم برای بیمارانی که خودشان از انواع ناهنجاری ها رنج می برند وضعیتی به وجود آوریم که با تبعیض های دیگری هم روبرو شوند.