مایکروسافت ذخیره سازی اطلاعات با استفاده از DNA را آزمایش کرده است!

در دهه های اخیر پیشرفت های بسیاری در حوزه تکنولوژی ذخیره سازی داده وجود داشته است، از نوارهای مغناطیسی گرفته تا دیسک های نوری و درایوهای سخت. اما با توجه به افزایش حجم اطلاعات و نیاز به ذخیره سازی آنها، محققان مایکروسافت در حال آزمایش ذخیره اطلاعات با استفاده از DNA هستند، تکنولوژی ای که میلیون ها سال قدمت دارد!
سلول های کوچکی که وظیفه نگه داری داده های مربوط به وراثت هر موجود زنده ی روی کره زمین را دارند، می توانند پاسخگوی نیاز صنعت IT به رسانه های فشرده کوچک برای ذخیره اطلاعات باشند. در واقع، محققان مایکروسافت و دانشگاه واشنگتن اخیرا موفق به ذخیره 200 مگابایت داده بر روی یک رشته کوچک از DNA شده اند، این رشته فضایی کوچکتر از نوک یک مداد را اشغال می کند.
اینترنت در داخل یک جعبه کفش!
علی رغم حجم کمی که توسط DNA اشغال می شود، محققان توانسته اند فایل های ویدئویی کیفیت بالا، بیش از 100 کتاب الکترونیکی و اعلامیه حقوق بشر ترجمه شده به 100 زبان را در این مقدار از DNA ذخیره و بازیابی کنند. تصور کنید که حجم داده های ذخیره شده در یک دیتا سنتر بر روی فضایی به اندازه تعدادی حبه قند ذخیره شوند و یا اینکه همه ی اطلاعات موجود در اینترنت داخل یک جعبه کفش ذخیره شوند. تصورات فوق وعده ای است که مایکروسافت در مورد تکنولوژی ذخیره سازی DNA داده است.
بر طبق اظهارات لوییز انریکه، پروفسور علوم و مهندسی کامپیوتر و محقق دانشگاه واشنگتن: "DNA یک مولکول فوق العاده برای ذخیره سازی اطلاعاتی است که مشخص می کند چطور سیستم یک موجود زنده کار می کند و نمونه ای مهم و کارآمد برای الهام گرفتن جهت ساختن یک سیستم کامپیوتری بهتر برای ذخیره سازی اطلاعات است."
از باینری تا بیولوژی
DNA مزایای بسیاری بعنوان یک رسانه ذخیره سازی دارد. جدای فشرده بودنش، DNA بسیار  ماندگار است و اگر در شرایط مناسبی نگه داری شود برای مدت طولانی دوام خواهد آورد.
اگرچه راه بسیار طولانی باید طی شود تا این تکنولوژی بصورت تجاری استفاده شود اما تیم پژوهشی این پروژه، بسیار خوشبین هستند تا در سال پیش رو اندازه فضای ذخیره سازی DNA را نسبت به آزمایش قبلی 1000 برابر افزایش دهند.
برای این روش ذخیره سازی، ابتدا باید بیت های باینری که به زبان ماشین هستند به یکی از چهار رشته نوکلئوتیدی که DNA را می سازند ترجمه شوند، بعد از آن مولکول های DNA مطابق با قوانین کدینگ تعریف شده، بصورت مصنوعی ساخته می شوند و در نهایت نتیجه همانند دانه های نمک خشک شده در انتهای لوله آزمایشگاه قابل رویت است.
بعد از آن تیم پژوهش با تکنیکی به نام واکنش زنجیره پلیمر، که برای زیست شناسان مولکولی آشناست، کپی هایی از رشته های DNA تولید شده می گیرند، بعد از آن می توانند الگوبردای کنند، دنباله تولید کنند و داده های مربوطه را بازخوانی کنند.
در حال حاضر این فرآیند بسیار هزینه بر است و روش مناسبی برای جایگزینی دیسک های مغناطیسی نیستند، اما با توجه به رشد فزآینده تکنولوژی ساخت ابزارهای بیوتک استفاده از DNA برای ذخیره سازی اطلاعات در آینده مقرون به صرفه خواهد شد.