به طور معمول زبالههای هستهای جزء مشکلات عمدهی زیست محیطی محسوب میشوند، اما به زودی ممکن است به یک منبع انرژی پاک تبدیل گردند. اخیرا دانشمندان روشی را برای تبدیل زبالههای هستهای به باتری، با استفاده از الماس اختراع کردهاند.
چنانچه یک مادهی رادیواکتیو با دامنهی کوتاه را به همراه یک الماس دستساز در محفظههایی قرار دهید، میتواند بار الکتریکی کوچکی تولید کند. اگرچه تیم تحقیقاتی مذکور از ایزوتوپ نیکل برای آزمایشات خود استفاده کردند، اما در نهایت انتظار میرود این کار را بتوان با استفاده از ایزوتوپ کربن موجود در تودههای گرافیتیِ نیروگاههای انرژی هستهای نیز انجام داد.
در این رویکرد، باتریهای تولید شده نمیتوانند انرژی زیادی تولید کنند اما طول عمر آنها با عمر خود تشعشع مرتبط است. محققان تخمین زدهاند، یک باتری مبتنی بر کربن میتواند ۵۰ درصد نیروی خود را در ۵۷۳۰ سال تولید کند. به احتمال زیاد این باتریها در پهپادهای ارتفاع بالا، دستگاههای تنظیم کنندهی ضربان قلب، فضاپیماها و هر جای دیگری که تعویض باتری به سختی صورت میگیرد و یا غیر ممکن است، استفاده خواهد شد.
البته کاربردی شدن این باتریها هنوز تا دنیای واقعیت فاصله داشته و مشکلات بدیهی را در پی دارد. یکی از مشکلات، هزینه است. الماس بسیار گران بوده و شاید تبدیل مقادیر زیادی از زبالههای هستهای به باتری امکانپذیر نباشد. با این حال، امید است پسماندهای راکتورهای هستهای به مانند تهدید در زندگی ما به حساب نیایند.
چنانچه یک مادهی رادیواکتیو با دامنهی کوتاه را به همراه یک الماس دستساز در محفظههایی قرار دهید، میتواند بار الکتریکی کوچکی تولید کند. اگرچه تیم تحقیقاتی مذکور از ایزوتوپ نیکل برای آزمایشات خود استفاده کردند، اما در نهایت انتظار میرود این کار را بتوان با استفاده از ایزوتوپ کربن موجود در تودههای گرافیتیِ نیروگاههای انرژی هستهای نیز انجام داد.
در این رویکرد، باتریهای تولید شده نمیتوانند انرژی زیادی تولید کنند اما طول عمر آنها با عمر خود تشعشع مرتبط است. محققان تخمین زدهاند، یک باتری مبتنی بر کربن میتواند ۵۰ درصد نیروی خود را در ۵۷۳۰ سال تولید کند. به احتمال زیاد این باتریها در پهپادهای ارتفاع بالا، دستگاههای تنظیم کنندهی ضربان قلب، فضاپیماها و هر جای دیگری که تعویض باتری به سختی صورت میگیرد و یا غیر ممکن است، استفاده خواهد شد.
البته کاربردی شدن این باتریها هنوز تا دنیای واقعیت فاصله داشته و مشکلات بدیهی را در پی دارد. یکی از مشکلات، هزینه است. الماس بسیار گران بوده و شاید تبدیل مقادیر زیادی از زبالههای هستهای به باتری امکانپذیر نباشد. با این حال، امید است پسماندهای راکتورهای هستهای به مانند تهدید در زندگی ما به حساب نیایند.